Père Lachaise

Het blijft regenachtig in Parijs. Vandaag de benen strekken op Père Lachaise, een oude begraafplaats in Parijs. Het is relatief vlak bij onze haven, we gaan er lopend heen. Het is een groot park met hutje mutje ontelbare grafzerken in soorten en maten en ontelbare grafhuisjes. Graven van eenvoudig tot bombastisch, met beelhouwwerken van treurende vrouwen en kinderen erop. Veelal oud tot erg oud, maar ook recentere graven. Het bijzondere is dat er ook veel bekendheden zijn begraven. Mensen als Chopin, Bizet, Karel Appel, Oscar Wilde, Edith Piaf, Maria Callas, Camille Pissaro, Max Ernst, Simone Signoret,  Yves Montant, Gilbert Becault, Jim Morisson. Er heerst een weldadige rust midden in de drukke stad. Doch als je zo rondloop tussen al die graven van mensen die hun leven geleefd hebben met hun pleziertjes, verdriet, gehechtheden, vervullingen etc, die niet meer zijn, komen de gedachten van relativiteit, vergankelijkheid. Wat heeft het voor zin om tientallen jaren nog een steen te hebben liggen, familie is er al niet meer, jouw wereld is er niet meer, en zelf heb je er helemaal niets aan. Het meest beschamende van onze tijd is dat een graf als dat van bv Oscar Wilde en Jim Morrison beschermd moeten worden tegen vandalisme omdat men zelf ook van iets wil uitmaken van het grootse zonder prestatie daar voor te doen...Oscar Wilde was bedekt onder de lippenstift  en Jim Morrisson volkomen  bekladHet is een park waar je dagen kunt wandelen en je verbazen...wel mooie rustplek in de drukte van een grote stad ook voor de levenden.